Η αυτοκρατορία των σκύλων

Έχετε δει κουτάβι στη φάση της πρώτης του εκπαίδευσης; Ε, λοιπόν, πείτε με παράξενο, αλλά δε μπορώ να αντισταθώ στους παραλληλισμούς και κάθε λογής ανησυχητικούς συσχετισμούς μεταξύ του σκυλόκοσμου και του …ανθρωπόκοσμου στον οποίο ζούμε!

Ένα μικρό κουτάβι δεν έχει φυσικά την αντίληψη ενός ανθρώπου, όμως είναι προικισμένο με την ενσυναίσθηση, που είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κανείς το τι αισθάνεται ο απέναντί του (empathy στα Αγγλικά – ενώ σχεδόν όλοι οι υποτιτλιστές το μεταφράζουν λανθασμένα ως εμπάθεια). Να η πρώτη αντίθεση σε σχέση με τα αυτιστικά όντα που συναντάς καθημερινά στο μετρό, όντα δίχως ίχνος περιέργειας, ενεργητικότητας και φιλομάθειας. Στις ομοιότητες βρίσκουμε γενικά την ανάγκη για τροφή, νερό και αγάπη, όπως άλλωστε ισχύει σε όλα τα ζωντανά. Ας περάσουμε τώρα στο γαργαλιστικό μέρος…

Τα «κάνει» ο σκύλος σε λάθος μέρος; Μάλωμα. Επιμένει ο σκύλος; Πέτα του ένα μπισκοτάκι να ξεχαστεί. Έχασε γεύμα ο σκύλος; Αχ, τι χαρές θα σου κάνει όταν τον ταϊσεις μετά! Δεν καταλάβατε ακόμη ποιο είναι το πρόβλημά μου, ε; Το πρόβλημά μου είναι ότι στο σκύλο μου βλέπω τη δομή της οργάνωσης της κοινωνίας των ανθρώπων… Από την εποχή που στάθηκαν στα πίσω τους πόδια για να κάνουν το πρώτο τους όρθιο βήμα μέχρι και σήμερα, που στέκονται δειλά μπροστά στα δύσκολα άλματα της σκέψης… Μήπως έχουμε χτυπήσει το ταβάνι του εξελικτικού σταδίου στο οποίο βρισκόμαστε και δεν το έχουμε καταλάβει; Μήπως είναι ώρα για αλλαγές;

Η έκπληξή μου έγκειται στο γεγονός ότι τόσο η εκπαίδευση στους νέους ανθρώπους, όσο και η άσκηση ηγεσίας από τους άρχοντες του πλανήτη προς τα όντα που διοικούν, δεν έχουν διαφοροποιηθεί καθόλου σε σχέση με τις πρωτόγονες πρακτικές… Χάδι, ξύλο, «κοίτα εκεί» (για αντιπερισπασμό), μπισκότα επιβράβευσης, τιμωρίες κλπ., εμπλουτισμένα βέβαια σήμερα με τεράστιες δόσεις απληστίας, σαδισμού και μεγαλομανίας. Δε μπορώ να μην αναρωτηθώ αν το αξίζουμε όλο αυτό από κατασκευαστικής απόψεως… Να ψηφίζουμε και να παίρνουμε αποφάσεις με κίνητρο ένα μπισκοτάκι, παρά τα γεμάτα ντουλάπια των αρχόντων μας, να παρακολουθούμε τις ψυχαγωγικές εκπομπές του τηλεοπτικού σκουπιδοπολτού την ώρα που παίρνονται αποφάσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας, την ώρα που οι επιστημονικές ανακαλύψεις μας έχουν φέρει στον πύργο ελέγχου του θεού, που τελικά τον βρήκαμε άδειο και δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε… Και ποιοι θα τον χειριστούν; Με ποιους τρόπους;

Σε μια τυπική γειτονιά, η είδηση για την κλοπή 500 ευρώ από το ψιλικατζίδικο βαραίνει στη συνείδηση των ανθρώπων περισσότερο από τα νέα για την επιδρομή εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας… Γιατί η σκέψη μας να περιορίζεται στο μπισκοτάκι; Γιατί να μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε σε τόσο μικρές κλίμακες; Σκύβουμε στο πέρασμα του κλέφτη της ευημερίας των απογόνων μας και ξεσπάμε σε όποιον μας φάει 10 σεντς στα ρέστα…

Ίσως να έχει έρθει η ώρα να φωνάξουμε ότι δε θα το ανεχτούμε άλλο αυτό! Ίσως να έχει έρθει η ώρα να αναζητήσουμε άλλους τρόπους για την άσκηση ηγεσίας και άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, πραγματικές και με αντίκρυσμα και όχι ψευδο-δημοκρατίες!

Γιατί σπαταλάμε τη ζωή μας παράγοντας πλούτο για τους λίγους; Γιατί έχουμε υπολογίσει την περίμετρο της γης (Ερατοσθένης) από το 240 π.Χ. κι ακόμη πασχίζουμε να ανακαλύψουμε ένα απλό και ουσιαστικό οικονομικό μοντέλο που να ωφελεί τον άνθρωπο; Γιατί προσκυνούμε ευλαβικά τους δολοφόνους της Υπατίας; Μπορούν να μας πουν τι έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα εκτός από ψέματα, διωγμούς και δυστυχία; Γιατί έχουμε τη δυνατότητα για άφθονη δωρεάν ενέργεια για όλους και σκοτωνόμαστε για ένα μαύρο υγρό που αναβλύζει σ’ αυτή τη μικρή γωνιά του σύμπαντος που μας φιλοξενεί για μια απειροελάχιστη στιγμή; Γιατί δίνουμε περισσότερη αξία στη φτηνή εικονική πραγματικότητα απ’ ότι στην κβαντική «μαγεία» και τη νανοτεχνολογία; Γιατί αγνοούμε το όνομα του Τέσλα την ώρα που εναποθέτουμε δουλικά στα χέρια εκείνων που τον έβγαλαν από τη μέση το μέλλον του είδους μας; Γιατί πάψαμε να κάνουμε στον εαυτό μας τις «μεγάλες» ερωτήσεις;

Ας βρούμε τουλάχιστον έναν τρόπο να διαχωρίσουμε τη θέση μας όσοι δεν αρκούμαστε στη μοίρα των υπόλοιπων ζώων… Να δηλώσουμε στην ιστορία ότι δεν είμαστε – ούτε ανεχόμαστε να γίνουμε κατοικίδια εργασίας … Μπορεί ο σκύλος να μας «τρώει» σε ανθρωπιά, είναι ώρα όμως να του δώσουμε την απάντησή μας και να γίνουμε πραγματικοί άνθρωποι! Εκεί οδηγεί νομοτελειακά η εξέλιξη του είδους μας και οφείλουμε να μην της σταθούμε εμπόδιο.

TO ZHTOYMENO  http://zitoumeno.blogspot.com/