Ήταν 26 Ιουνίου του 363 μ.Χ. όταν πληγώθηκε από δόρυ στο συκώτι κατά τη διάρκεια αψιμαχιών με διασκορπισμένες περσικές δυνάμεις. Είχε εκστρατεύσει εναντίον των Περσών, που με τον αρχηγό τους Σαπώρη Β' παρενοχλούσαν με τις επιδρομές τα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας. Ο Ιουλιανός νίκησε σε όλες τις μάχες του αντιπάλους του κι έφθασε μέχρι την πρωτεύουσα των Περσών Κτησιφώντα, την οποία πολιόρκησε.
Τις τελευταίες ώρες της ζωής του...
Τις τελευταίες ώρες της ζωής του...
τις πέρασε στη σκηνή του, συζητώντας με τους φιλοσόφους Πρίσκο και Μάξιμο για την αθανασία της ψυχής.
Ποιο χέρι έριξε το μοιραίο δόρυ; Οι απόψεις διίστανται. «Οικείος στρατιώτης» γράφει ο χριστιανός ιστορικός Σωκράτης, «Άγνωστον Πόθεν» διαπιστώνει ο αυτόπτης μάρτυρας Αμμιανός, ενώ ο Λιβάνιος είναι κατηγορηματικός: «εν τοις ημετέροις ήν ο φονεύς», εννοώντας ότι αυτός που τον σκότωσε ήταν χριστιανός.
Με το θάνατο του Ιουλιανού έσβησε και το όραμά του για την αναβίωση της παλαιάς θρησκείας. Ακόμη και οι εχθροί του αναγνώρισαν, όμως, ότι υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, παρότι κυβέρνησε μόλις για ενάμισι χρόνο (11.12.361 έως το 26.6.363). Ο Ιουλιανός υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτωρ της κωνσταντίνειας δυναστείας.
Γεννήθηκε το 331 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Ιουλίου Κωνστάντιου, ετεροθαλούς αδελφού του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Προσπάθησε να επαναφέρει την παλαιά θρησκεία στην Αυτοκρατορία και από τους Εθνικούς αποκαλέστηκε Μέγας. Για τους Χριστιανούς και την Ιστορία «της επικρατούσας αλήθειας» είναι ο «Παραβάτης» και ο «Αποστάτης», ενώ του αποδίδονται τα επίθετα «Ειδωλιανός», «Αδωναίος», «Καυσίταυρος» και «Πισαίος».
Ήταν εμπόδιο... και έπρεπε να φύγει από τη μέση!
Να και ένα ποίημα του Μεγάλου Καβάφη για τον Μακαρίτη Αυτοκράτορα:
Εις τα περίχωρα της Αντιόχειας
Σαστίσαμε στην Αντιόχεια όταν μάθαμε
Τα νέα καμώματα του Ιουλιανού.
Ο Απόλλων εξηγήθηκε με ελόγου του στη Δάφνη!
Χρησμό δεν ήθελε να δόσει (σκοτιστήκαμε!)
Σκοπό δεν τόχε να μιλήσει μαντικώς, αν πρώτα
δεν καθαρίζονταν το εν Δάφνη τέμενός του.
Τον ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.
Στη Δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί.
Ένας απ τους εκεί ενταφιασμένους
ήταν ο θαυμαστός, της εκκλησίας δόξα,
Ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.
Αυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός.
Όσο τον ένιωθε κοντά του, δεν κόταε
να βγάλει τους χρησμούς του, τσιμουδιά.
(τους τρέμουνε τους μάρτυρές μας οι ψευτοθεοί).
Ανασκουμπώθηκε ο ανόσιος Ιουλιανός,
νεύριασε και ξεφώνιζε: Σηκώστε, μεταφέρτε τον,
βγάλτε τον τούτον τον Βαβύλα αμέσως.
Ακούς εκεί; Ο Απόλλων ενοχλείται.
Σηκώστε τον αρπάξτε τον ευθύς.
Ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε.
Βγάλτε τον διώξτε τον. Παίζουμε τώρα;
Ο Απόλλων είπε να καθαριστεί το τέμενος.
Το πήραμε το πήγαμε το άγιο λείψανον αλλού.
Το πήραμε το πήγαμε εν αγάπη κ΄ εν τιμή.
Κι ωραία τωόντι πρόκοψε το τέμενος.
Δεν άργησε καθόλου και φωτιά
μεγάλη κόρωσε, μια φοβερή φωτιά.
Και κάηκε και το τέμενος και ο Απόλλων.
Στάχτη το είδωλο για σάρωμα, με τα σκουπίδια.
Έσκασε ο Ιουλιανός και διέδοσε
-τι άλλο θα έκαμνε- πως η φωτιά ήταν βαλτή
από τους χριστιανούς έμας. ’ς πάει να λέει.
Δεν αποδείχτηκε, ας πάει να λέει.
Το ουσιώδες είναι που έσκασε!
Καβάφης 1933
Ακούστε πώς απαγγέλεται από τον Κωστα Γεωργουσόπουλο και τον Ρένο Αποστολίδη (σημείο χρόνου 3:00)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου