Ακροδεξιά ιστοριογραφία

Η κατά της Ελλάδος (εαµοβουλγαροκοµµουνιστική) επιρροή

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Κυκλοφόρησε το από καιρού αναµενόµενο συνθετικό έργο του αυτοπροσδιοριζόµενου ως «νέου ιστορικού ρεύµατος» περί της φύσης του Δηµοκρατικού Στρατού της Ελλάδας. Πρόκειται για το πόνηµα του Νίκου Μαρατζίδη, που έτυχε φυσικά έντονης προβολής από τους χώρους που εδώ και καιρό κηδεµονεύουν το «ρεύµα». Σε τελευταία ανάλυση, ποτέ πριν στην ιστορία της ελληνικής ιστοριογραφίας, ιστορικό «ρεύµα», ερευνητική οµάδα ή σχολή δεν στηρίχθηκε µε τόσα υλικά και προπαγανδιστικά µέσα από επίσηµους και ανεπίσηµους φορείς και ιδρύµατα.

Το σταθερό χαρακτηριστικό του «νέου ρεύµατος» ακόµα και στη συνθετική µορφή του είναι ότι...
αδυνατεί να προσφέρει κάτι το νέο και κάτι το ουσιαστικό.

Καµία απάντηση δεν µπορεί να δοθεί από τέτοιου είδους προπαγανδιστικά διαβήµατα στα µεγάλα ερωτήµατα της ιστορίας της περιόδου: το πώς δηλαδή µέσα στην ίδια δεκαετία µέσα από την ελληνική κοινωνία, τον ελληνικό λαό, γεννήθηκαν δύο τεράστια κοινωνικά και πολιτικά κινήµατα που έκτισαν κρατικές δοµές και στρατούς ξεκινώντας από το µηδέν και µε όλα τα χαρτιά εναντίον τους. Κινήµατα που συγκρούστηκαν µε τις ισχυρότερες δυνάµεις του τότε κόσµου ενίοτε µε επιτυχία – θυµίζω το µάτωµα του γερµανικού στρατού, της Βέρµαχτ, στην Ελλάδα της Κατοχής αλλά και την ταπεινωτική αποχώρηση της αυτοκρατορικής τότε Μεγάλης Βρετανίας από την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1946.

Αυτά τα ερωτήµατα δεν τίθενται από τον συγγραφέα του πονήµατος, προφανώς δεν τον ενδιαφέρουν. Ο στόχος του είναι η επαναφορά στο προσκήνιο των παλαιών θέσεων και απόψεων της Δεξιάς και Ακροδεξιάς – µικρή η διαφορά σε αυτά τα πεδία – για την περίοδο και η κατά το δυνατό ένδυσή τους µε «επιστηµονικό» µανδύα. Εχουµε και λέµε:

Ο Εµφύλιος λοιπόν ξεκίνησε στα 1943...: τι σηµασία έχει αυτό; Μεγάλη όσον αφορά την τιµή της ελληνικής Δεξιάς. Με βάση αυτή την «εµφυλιοπολεµική» χρονολόγηση τα Τάγµατα Ασφαλείας και οι κυβερνήσεις συνεργασίας της Αθήνας στην Κατοχή ήταν υποπροϊόντα – µέρη – ενός εµφυλίου πολέµου και αµύνονταν στον «πρώτο γύρο» της κοµµουνιστικής κατά του Εθνους «επιβουλής». Με τον τρόπο αυτό παραγράφεται η ναζιστική κατοχή, ο δωσιλογισµός, η προδοσία, η συνεργασία µε τον κατακτητή της χώρας και καταστροφικό δυνάστη του λαού της. Αυτή ήταν εξάλλου η απολογητική γραµµή του ελληνικού δωσιλογισµού, του Ιωάννη Ράλλη και των οµοίων του, και η πάγια θέση της ελληνικής Ακροδεξιάς άλλοτε και τώρα. Τα «νέα ρεύµατα» πολύ εύκολα συναντούν αυτές τις παµπάλαιες απολογητικές απόψεις.

Ενα άλλο επιχείρηµα της παλαιάς Ακροδεξιάς που αναπαράγεται στο «νέο ρεύµα» είναι η σε µεγάλο ποσοστό σύσταση του Δηµοκρατικού Στρατού από Σλάβους, από Σλαβοµακεδόνες. Το νέο πόνηµα ανεβάζει τη συµµετοχή στις 15.000 - 20.000 «µειονοτικούς» (σ. 57). Ακόµα και αν αγνοήσουµε το ποσοστό των σλαβόφωνων που πέρασαν τον Εµφύλιο σε ζώνες κυβερνητικές, ακόµα και αν αγνοήσουµε τον αριθµό εκείνων που απλώς κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία, ο αριθµός που προωθεί ο Μαρατζίδης και οι λοιποί ιστοριογράφοι της Δεξιάς αντιστοιχεί σε πληθυσµό τουλάχιστον 200.000. Ετούτη η διαπίστωση ανοίγει τον δρόµο για την αφύσικη συνάντηση των καθ’ ηµάς δεξιών ιστοριογράφων µε τους αντίστοιχους εθνικιστές των Σκοπίων, οι οποίοι στα πονήµατά τους παρουσιάζουν τον Δηµοκρατικό Στρατό ως «στρατό των Μακεδόνων του Αιγαίου» και διεκδικούν ως εθνική - κοινωνική του βάση ως και περισσότερους των 500.000 «Αιγαιάτες»!

Ο προσφιλής στην Ακροδεξιά - και ειδικά στη χούντα - µύθος περί «ξενοκίνητου κοµµουνισµού» δεν θα µπορούσε να απουσιάζει από το συνθετικό πόνηµα του «νέου ρεύµατος». «Μόνο χάρη στην εξωτερική στήριξη έγινε δυνατή η έναρξη του Εµφυλίου» (σ. 46) ισχυρίζεται ο Μαρατζίδης. Οπωσδήποτε είναι σε όλους γνωστό ότι ο εµφύλιος πόλεµος άρχισε στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη, στη Σάµο ή σε άλλες αποµονωµένες ζώνες της χώρας µόνο µετά την επίσκεψη του σοβιετικού στόλου σε αυτές και την αποβίβαση εθελοντών πρακτόρων και εφοδίων... Υπάρχει εξάλλου και το προηγούµενο µε τον στόλο του Ορλώφ στα 1770!

Τελικά η επιχείρηση δυσφήµησης του ΔΣΕ γνωρίζει νέα υψηλά µε το βιβλίο του «νέου ρεύµατος». Τι «σεξουαλική εκµετάλλευση» των κοριτσιών του ΔΣΕ από τους «ανωτέρους» (περίεργο όµως, από τη βιβλιογραφία του πονήµατος απουσιάζει ο περίφηµος Μόδης που στη δεκαετία του πενήντα ήταν ο γλαφυρός αρµόδιος για την περιγραφή της ηθικής κατάπτωσης του «συµµοριτισµού»), τι για στρατό φυλακισµένων - οµήρων... Στον ΔΣΕ, βλέπετε, οι µαχητές «στρατολογούνταν βίαια», σε αντίθεση µε τον κυβερνητικό στρατό όπου προσέρχονταν εθελοντικά και µάλιστα έσπευδαν ενδιάµεσα και στον «νέο Παρθενώνα», τη Μακρόνησο, για να «ανανήψουν» και να πεθάνουν άσπιλοι στον βωµό της πατρίδας...

Η κάθε χώρα έχει τους αντικοµµουνιστές που αξίζουν στην αστική της τάξη. Και η δική µας, το έχουµε εµπεδώσει τελευταία, δεν είναι και για πολλά πολλά!


Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: TA NEA, Τρίτη 29 Ιουνίου 2010