22 Ιαν 2011
22 Ιανουαρίου 1788: "Ευτυχιμσένα Γενέθλια Εξοχότατε Λόρδε μου"
Ο George Gordon Noel, 6th Baron Byron, γεννήθηκε σαν σήμερα το 1788 και ήταν γιος του πλοιάρχου, του αγγλικού βασιλικού ναυτικού, Τζων Μπάιρον και της δεύτερης συζύγου του, Κατερίνας.Ο Λόρδος Βύρων γεννήθηκε χωλός (στη δεξιά κνήμη) και τα πρώτα χρόνια διέμενε με την μητέρα του στη περιοχή Άμπερτ μάλλον φτωχικά όπου εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Στις 19 Μαΐου του 1798 πέθανε ένας θείος του, από τη μητέρα του όπου
του κληρονόμησε όλη την περιουσία και τον τίτλο του 9ου Λόρδου της οικογενείας. Έτσι η ζωή του από τότε άλλαξε.Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ αποκτώντας έτσι πολύ καλή μόρφωση. Ήταν χαρακτήρας ανήσυχος, παρορμητικός και τυχοδιωκτικός. Έτσι, ξεκίνησε περιοδείες και περιπλανήσεις στη νότια Ευρώπη (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα) και Μικρά Ασία.
Η πρώτη περίοδος της διαμονής του στην πόλη της Παλλάδας κράτησε δέκα εβδομάδες και περιλάμβανε περιηγήσεις σ΄όλη την Αττική. Ειδικότερα, στις 13 Ιανουαρίου 1810 επισκέφθηκε την Ελευσίνα, ενώ λίγες μέρες αργότερα ταξίδεψε στη Βάρη, στο Σούνιο, στην Κερατέα και στο Μαραθώνα. Επίσης, ανέβηκε στην Ακρόπολη όπου αντικρίζοντας τον λεηλατημένο Παρθενώνα από τον συμπατριώτη του Λόρδο Ελγιν ένοιωσε μεγάλη οργή, την οποία εξέφρασε μέσα από τα ποιήματά του «Η κατάρα της Αθήνας» και «Το Προσκύνημα του Τσάϊλντ Χάρολντ»[Childe Harold's Pilgrimage (1818) (text on Wikisource).
πράγμα που δεν ισχύει γιατί το κτίσμα αυτό είναι νεοκλασσικό και όχι προεπαναστατικό. Το διώροφο οίκημα υπάρχει και σήμερα, όπου στο ισόγειό του φιλοξενείται εστιατόριο. http://www.eie.gr/archaeologia/gr/arxeio_more.aspx?id=65
Η Τερέζα Μακρή σε φωτογραφία, σε μεγάλη ηλικία.Από την Αθήνα, ο Μπάιρον αναχώρησε για τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη στις 5 Μαρτίου 1810
και επέστρεψε, ύστερα από περίπου 5 μήνες.Η δεύτερη περίοδος της διαμονής του στην Αθήνα κράτησε ως τις 22 Απριλίου 1811 και περιλάμβανε νέες περιηγήσεις του στην Αττική αλλά και στην Πελοπόννησο.
Να τι έγραφε σε ένα γράμμα του: «Μένω στο Μοναστήρι των Καπουτσίνων, (εκεί που βρίσκεται το μνημείο του Λυσικράτους, το οποίο είχε συμπεριληφθεί στο μοναστήρι και ήταν βιβλιοθήκη του. Το διακρίνετε στις γκραβούρες εποχής) μπροστά μου έχω τον Υμηττό, πίσω μου την Ακρόπολη, δεξιά μου το ναό του Δία, μπροστά το Στάδιο, αριστερά μου την πόλη, ε, κύριε, αυτό θα πει τοπίο, αυτό θα πει γραφικότητα!» (20 Ιανουαρίου 1811). Στο ίδιο γράμμα έλεγε ότι «για ποικιλία κάνω πότε πότε εκδρομές στο Μαραθώνα, το Σούνιο, την κορυφή του Υμηττού και το Μοριά».
Επισκεπτόμενος περιοχές αρχαίας δόξας, όπως ο Μαραθώνας, ο Μπάϊρον θλιβόταν για την παρακμή της Ελλάδας (Ελλάς ωραία! Λείψανο θλιβερό αξίας που έχει δύσει!), αλλά ονειρευόταν κιόλας:Βουνά τον πλατύ Μαραθώνα κοιτάνε
και κείνους κοιτάει η θάλασσα πέρα
κι εγώ πώς μπορούσε ονειρεύομαι να ‘ναι
Ελεύθερη πάλι η Ελλάδα μια μέρα!
Σχεδίαζε από την Αθήνα και άλλα ταξίδια. «Ένα φιρμάνι από την Πύλη – έγραφε στη μητέρα του στις 2.2.1811 – μου επιτρέπει να συνεχίσω προς Ιερουσαλήμ και Αίγυπτο, κι έτσι θα επισκεφθώ τις πυραμίδες και την Παλαιστίνη πριν γυρίσω».
Δεν έκανε πράξη το σχέδιό του. Οπως προαναφέραμε, ο Λόρδος Βύρων έφυγε από την Αθήνα στις 22 Απριλίου 1811 με προορισμό το Λονδίνο.
Η επιστροφή στην πατρίδα του συνοδεύτηκε από τη δημοσίευση του ποιήματός του «Το προσκύνημα του Τσάϊλντ Χάρολντ», το οποίο τον «έκανε διάσημο σε μια μέρα» (σύμφωνα με δικά του λόγια), αλλά αξιοσημείωτη είναι και η πολιτική του δράση. Στην πρώτη ομιλία του στη Βουλή των Λόρδων (27.2.1812), υπήρξε καταπέλτης εναντίον νομοσχεδίου (που μόνο αυτός καταψήφισε), το οποίο προέβλεπε τη θανατική ποινή για τους εξεγερμένους κλωστοϋφαντουργούς του Νόττιγχαμ, που έχαναν τις δουλειές τους από την εκμηχάνιση της παραγωγής.
Ο Λόρδος Βύρων επέστρεψε στην επαναστατημένη Ελλάδα το 1823. Από την Κεφαλονιά πέρασε στις 6 Ιανουαρίου 1824 στο πολιορκημένο Μεσολόγγι. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, στις 19 Απριλίου 1824, αφού αρρώστησε βαριά.
Αρνούμαι να παραλάβω την κάρτα, κλείνω τον λογαριασμό μου!
Τσομπανούδης Σωτήρης
Δικηγόρος
05 Ιανουαρίου 2010
Προς Εμπορική Τράπεζα
Όπως σας είναι πιθανότατα γνωστό και σύμφωνα με πρόσφατες εξαγγελίες του αρμόδιου Υπουργού, συντόμως πρόκειται να επιχειρηθεί η καθιέρωση της λεγόμενης «Κάρτας του Πολίτη», η οποία σταδιακά θα μετεξελιχθεί σε πολυεργαλείο ηλεκτρονικών συναλλαγών, ενσωματώνοντας και άλλες κάρτες όπως η φοροκάρτα, ή άλλες διαδικασίες.
Για λόγους που άπτονται της ασφάλειας των προσωπικών μου δεδομένων αλλά και θρησκευτικών μου πεποιθήσεων, μού καθίσταται αδύνατο να παραλάβω την εν λόγω κάρτα. Η άρνηση αυτή είναι βέβαιο ότι θα επιφέρει δραματικές συνέπειες καθώς πρακτικά θα με θέσει εκτός ενεργού κοινωνικού και επαγγελματικού βίου.
Στα πλαίσια αυτά προβαίνω στο κλείσιμο του τραπεζικού λογαριασμού που διατηρώ στην Τράπεζά σας καθώς ενδεχομένως σύντομα δεν θα είμαι σε θέση να συναλλαχθώ μαζί σας.
Εκφράζω τις ειλικρινείς ευχαριστίες μου για την άψογη συνεργασία μας όλα αυτά τα χρόνια και τις υπηρεσίες που μου παρείχατε και λυπούμαι διότι αναγκάζομαι για λόγους αλλότριους της μεταξύ μας σχέσης να διακόψω τη συνεργασία μας.
Με εκτίμηση
Τσομπανούδης Σωτήρης
Δικηγόρος
21 Ιαν 2011
Η Ελλάδα, δεν πέθανε ακόμη!
Του Δημήτρη Ιατρόπουλου*Συνέλληνες, οφείλουμε Όλες και Όλοι, να αμυνθούμε! Ως μονάδες, ως μέλη της οικογένειάς μας, και ως κύτταρα της κοινωνικής ομάδας που ανήκουμε...
εξοστρακίζοντας πρώτα-πρώτα από πάνω μας, τη στημένη φρίκη «Αυτών», με το καθεβραδινό τους τηλεπαραμύθιασμα.
*Πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους με τη συνείδηση μας. Και να θυμηθούμε ότι σε καιρούς Εθνικής Συμφοράς, όπως αυτή που τώρα πάλι μας ετοιμάζουν οι Εσχατοπροδότες, γινόμαστε οι Έλληνες μια γροθιά, ανοίγουμε την αγκαλιά μας στο διπλανό μας, σε μια πρωτόγνωρη συνάθροιση Πολιτών, και όχι πια «πελατών», οποιουδήποτε Αλήτη.
*Κι αυτή η «βουβή» κουβέντα μεταξύ μας, η εξαγριωμένη, (και όχι μελοδραματικά «παραπονεμένη»), θα ακουστεί ως χθόνιο ρεύμα ενός τεράστιου κύματος που πλησιάζει τα τείχη της πόλης υπόγεια, συγκλονιστικά, ορατό στα σκοτεινιασμένα μάτια και το ατσάλινο πρόσωπο του Έλληνα Πολίτη, που βλέπει πως έρχεται η ώρα του να μετρηθεί με τη μοίρα του.. Θα γίνει χιονοστιβάδα.
*Και οι κρατούντες όλων των θώκων και των αποχρώσεων του Σαπισμένου πια Συστήματος, που σφετερίστηκαν την Πατρίδα και κερδοσκοπώντας ξεσαλωμένοι, ασύστολα απειλούν, όχι πλέον μόνο το εισόδημα ή τον πολιτισμό μας, αλλά κυριολεκτικά την ίδια τη ζωή μας, θα νιώσουν ότι «Κάτι» πολύ μεγάλο «έρχεται».
*Πολλοί απ αυτούς θα αντιδράσουν σπασμωδικά, καρφώνοντας ο ένας τον άλλο και ικετεύοντας το Κοινόν των Ελλήνων για επιείκεια, άλλοι θα συνεχίσουν την πλύση εγκεφάλου από τα συγκεκριμένα Μίντια που ελέγχουν η συνεργάζονται, ενώ κάποιοι θα πασχίσουν δραπετεύοντας πανικόβλητοι, να εξασφαλίσουν εαυτούς και συγγενείς και φίλους.
*Όμως η Ώρα της Κρίσης, δεν θα ανήκει πια στις Ερινύες, όπως μέχρι σήμερα, αλλά στη Νέμεσι. Κι όσα εμπόδια κι αν μαγειρέψουν «Αυτοί», με όση καταστολή κι αν απειλήσουν, όσες δημοσκοπήσεις κι αν στήσουν, όσες προβοκάτσιες κι αν κατασκευάσουν, όσες ψευτοειδήσεις κι αν περάσουν μπροστά για ξεκάρφωμα, όσες «αυτοκριτικές» περί την «Κάθαρση» κι αν εφεύρουν, το βουβό ποτάμι τελικά θα ξεσπάσει σε χείμαρρο που δεν γυρίζει ποτέ πια πίσω!
*Όπου νάναι, θυμηθείτε με, θα εμφανιστούν αυθόρμητα, και θα ενωθούν μεταξύ τους καταλυτικά, νέοι άνθρωποι, νέοι εκπρόσωποι του λαού αυτού, καινούριοι, εμπνευσμένοι, άφθαρτοι πατριώτες, με αίσθηση των δεδομένων και γνώση των συγκυριών.
*Και θα στήσουν το εντελώς καινούριο σκηνικό που χρειάζεται αυτή η χώρα. Και θα αναγκάσουν τους πάντες να ακολουθήσουν το ρεύμα.
*Συνέλληνες, η Ελλάδα δεν πέθανε ακόμη! Ας την πάρουμε στα χέρια μας, Εδώ και Τώρα, γιατί είναι μόνο Δική μας, και καθόλου όλων αυτών των καθικιών, που αποπειρώνται να μας πετάξουν, στην καλύτερη περίπτωση στην άκρη της Ιστορίας, και στη χειρότερη, στο βάθος ενός τεράστιου ομαδικού τάφου..
*Μια Νέα Φιλική Εταιρία, είναι μονόδρομος πια, για τη μοίρα μας...
8 Ιαν 2011
6 Ιαν 2011
Μία άλλη "έκλειψη"
Εδώ βλέπουμε τον Ερμή να περνά μπροστά από τον Ήλιο, προσπαθώντας να τον "εκλείψει".
Καλή η προσπάθεια όμως...!
11-01-2011: ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ
ΕΛΛΗΝΑ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ,
Με αφορμή τη μήνυση για εσχάτη προδοσία που κατέθεσε ο κ. Αντωνίου κατα των Βουλευτών που υπέγραψαν το μνημόνιο, μήνυση την οποία ο αρμόδιος εισαγγελέας προφανώς έκρινε νομικά ορθή και προς τιμήν του αποφάσισε να προχωρήσει σε στάδιο προκαταρκτικής εξέτασης, σε καλώ να οργανώσουμε ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για όλα αυτά που γίνονται στη χώρα μας...
Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, να χαρακτηρίζονται ως ύποπτοι προδοσίας η πλειοψηφία των Βουλευτών μιας χώρας. Την χώρα μας κυβερνούν σήμερα ύποπτοι προδοσίας!
Η μήνυση του κ. Αντωνίου είναι ένα χαρτί στα χέρια του Ελληνικού λαού. Και δεν έχουμε πολλά τέτοια χαρτιά. Οι κανόνες του πόκερ είναι στημένοι από αυτούς, μας βλέπουν τα φύλλα, η τράπουλα είναι σημαδεμένη και εμείς κοιμόμαστε ύπνο βαθύ. Πρέπει λοιπόν να ξυπνήσουμε.
Μας φαίνεται τιτάνιος άθλος, αλλά δεν είναι. Στην πραγματικότητα είναι τόσο απλό όσο το να ενδιαφερθούμε. Γι αυτό πρέπει να προγραμματίσεις να είσαι στη Χαλκίδα στις 11/Ιανουαριου/2011 , δηλαδή ΣΥΝΤΟΜΑ, σε μερικές μέρες. Ολοι εμείς οι φωτισμένοι που τα έχουμε καταλάβει όλα, αλλά παροτρύνουμε τους άλλους να δράσουν για λογαριασμό μας, πρέπει να είμαστε εκεί και να στηρίξουμε τη μήνυση αυτή. Να την εκμεταλευτούμε για να κινητοποιηθούμε.
Καλούνται λοιπόν ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΣΤΙΣ 11/01/2011 ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ και ώρα 11:00 το πρωϊ.
Την ίδια ημέρα θα πραγματοποιηθούν ομιλίες στο Δημοτικό Θέατρο. Καλέστε μπλόκς, περιφερειακά κανάλια, ρ/φ σταθμούς κλπ. Το internet δέν φτάνει. Η τηλεόραση δεν πρόκειται να προβάλει ένα θέμα, εκτός και αν εμείς του δώσουμε διάσταση τέτοια που ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΤΟ ΑΓΝΟΗΣΟΥΝ, και να αναγκαστούν να προβάλουν.
Φίλοι ιστολόγοι, σας καλούμε να διοργανώσετε ομιλίες για την ημέρα εκείνη στο δημοτικό θέατρο.
Αγώνας σημαίνει δράση.
ΕΝΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.
4 Ιαν 2011
Η απολογία ενός αγράμματου κοπρίτη διεφθαρμένου Έλληνα
Ζητάμε ταπεινά συγγνώμη από τον κ. Πάγκαλο που διαδηλώνουμε. Ζητάμε ταπεινά συγγνώμη από τον κ. Πάγκαλο που τον υποβάλαμε στο βασανιστήριο να κάνει προεκλογικές εκστρατείες στο Μενίδι, στη Χασιά, στα Κιούρκα...
Ζητάμε συγγνώμη που δεν αναγνωρίσαμε την Μαρία Αντουανέτα στο πρόσωπο του...
http://www.newsbeast.gr/politiki/arthro/100677/zitame-tapeina-suggnomi-k-pagale/
Ο Παπαδιαμάντης και οι πολιτικοί μας.
Ὁ Πολιτικὸς Παπαδιαμάντης καὶ ἡ Ῥωμηοσύνη
τοῦ Σαράντου Καργάκου
Εἰσήγηση μὲ τίτλο «Ὁ Πολιτικὸς Παπαδιαμάντης» ποὺ παρουσιάστηκε στὸ διήμερο Συνέδριο ποὺ ὀργάνωσε στὴν Παλαιὰ Βουλὴ ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἑλλάδος ἐπ᾿ εὐκαιρία συμπληρώσεως 150 χρόνων ἀπὸ τὴν γέννηση τοῦ Παπαδιαμάντη στὶς 25 καὶ 26 Μαΐου 2001.
Ὁ Παπαδιαμάντης ὑπῆρξε ὁ κορυφαῖος λογοτέχνης πεζογράφος ποὺ ἀνέδειξε ὁ ἑλληνικὸς χῶρος καὶ κόσμος ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἐποχὴ μέχρι σήμερα. Ἦταν ὅμως καὶ ποιητής. Ὄχι διότι ἔγραψε κάποια ποιήματα ποὺ δὲν ἔχουν ἰδιαίτερη ποιητικὴ πνοή. Ὅπως γράφω στὴ δίτομη ἱστορία μου τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου (τόμ. Β´, σ. 531 - Οἱ παραπομπὲς γίνονται στὴν ἔκδοση Βαλέτα), ἡ ποιητικότητά του ἀποκαλύπτεται στὰ μεγάλα πεζογραφήματά του. Ἔκανε τὸν πεζὸ λόγο ποίηση. Ὡς κορυφαῖος πεζογράφος, λοιπόν, δὲν ἦταν ὁ Παπαδιαμάντης ἕνας μονοδιάστατος συγγραφέας, πρωτίστως θρησκευτικός, ὅπως τὸν παρουσίασε μία κατηγορία θαυμαστῶν καὶ ἄλλη μία κατηγορία ἐπικριτῶν. Ἦταν ἕνας πολυεπίπεδος συγγραφέας, καὶ ὡς ἄνθρωπος μία σύνθετη προσωπικότητα, ἕνας ψυχικὸς συλλαβόγριφος, ποὺ εἶναι δύσκολο νὰ ἑρμηνευθεῖ, ἂν ἐξετασθεῖ ἀπὸ μία καὶ μόνο ὀπτικὴ γωνία. Κατ᾿ ἐμὲ ὁ Παπαδιαμάντης, χωρὶς βέβαια αὐτὸ νὰ σημαίνει πὼς ἀρνοῦμαι τὴ θρησκευτικότητα, τὸν θρησκευτισμό, τὸν ἐρωτισμό, τὴ φυσιολατρία, τὸν παγανισμὸ καὶ τὴν ψυχολογική του διεισδυτικότητα, εἶναι ἕνας μεγάλος κοινωνικὸς καὶ πολιτικὸς συγγραφέας, ὁ μεγαλύτερος πολιτικὸς συγγραφέας τῶν γραμμάτων μας, ὁ βαθύτερος μελετητὴς τῆς κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ζωῆς τῆς δικῆς του ἐποχῆς ἀλλὰ καὶ τῶν μεταγενεστέρων ἐποχῶν μέχρι τῶν σημερινῶν κακῶν μας τῶν καιρῶν. Ὡς πολιτικὸς συγγραφέας ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι καὶ ὀξύτατος σατιριστὴς καὶ γι᾿ αὐτὸ ἴσως ἐνόχλησε τότε, ὅπως ἐνοχλεῖ καὶ νῦν. Κι ἐπειδὴ οἱ πολιτικοὶ στοχασμοὶ τοῦ Παπαδιαμάντη ἦσαν ἄκρως ἐνοχλητικοί, καθότι ἦσαν σωστοί, βρέθηκε καὶ γι᾿ αὐτὸν ἡ ταμπέλα τοῦ «συντηρητικοῦ» καὶ τοῦ «ἀντιδραστικοῦ». Ἀλλ᾿ ὅμως κανεὶς προοδευτικὸς δὲν μᾶς ἔχει δώσει μὲ τόση περιγραφικὴ γλαφυρότητα τὴν εὐτέλειά τοῦ τότε καὶ νῦν πολιτικοῦ μας βίου στὸ βαθμὸ ποὺ τὸ πέτυχε ὁ Παπαδιαμάντης μὲ τὸ περίφημο ἀφήγημα «Οἱ Χαλασοχώρηδες», ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ συνέχειες στὴν Ἀκρόπολι τοῦ Γαβριηλίδη τὸν Αὔγουστο τοῦ 1892.
Εἶπαν κάποιοι ἀφελῶς τὸν Παπαδιαμάντη ἀπολιτικό, ἐπειδὴ ὑπῆρξε ἀποδοκιμαστικὸς ἔναντι πολιτικῶν ἐκφράσεων τοῦ πολιτικοῦ βίου παλαιοτέρων καὶ νεωτέρων ἐποχῶν. Ἡ ἄρνηση ὅμως μίας συγκεκριμένης πολιτικῆς πρακτικῆς, ποὺ μετατρέπει τὴν πολιτικὴ ἀπὸ ἄσκηση θυσίας σὲ ἄσκηση λῃστείας, δὲν συνιστᾷ ἔλλειψη πολιτικότητας. Τοὐναντίον, κανεὶς ἀπ᾿ ὅτι ἔχω ὑπόψη δὲν ὑπῆρξε τόσο ἀμείλικτα μαστιγωτικὸς κατὰ τῆς πολιτικῆς τῶν ἰσχυρῶν στὸ βαθμὸ ποὺ ὑπῆρξε ὁ Παπαδιαμάντης. Ἐλέγχοντας τὴν πολιτικῆς τῆς πανίσχυρης Βενετίας, πού, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, ἦταν ὁ πλανητάρχης τῶν τότε καιρῶν, γράφει στὸ μυθιστόρημα «Ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν», ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ Μὴ χάνεσαι τοῦ Γαβριηλίδη μεταξὺ τῶν μηνῶν Νοεμβρίου 1882 καὶ Φεβρουαρίου 1883, τὰ ἀκόλουθα:
«Ἡ γενεολογία τῆς πολιτικῆς εἶναι συνεχὴς καὶ γνησία κατὰ τοὺς προγόνους. Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκε τὴν πεῖναν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν λῃστείαν. Ἡ λῃστεία ἐγέννησε τὴν πολιτικήν. Ἰδοὺ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου. Τότε καὶ τώρα πάντοτε ἡ αὐτή. Τότε διὰ τῆς βίας, τώρα διὰ τοῦ δόλου καὶ διὰ τῆς …βίας. Πάντοτε ἀμετάβλητοι οἱ σχοινοβᾶται οὗτοι οἱ Ἀθίγγανοι, οἱ γελωτοποιοὶ οὗτοι πίθηκοι (καλῶ δ᾿ οὕτω τοὺς λεγομένους πολιτικούς). Μαῦροι χαλκεῖς κατασκευάζοντες δεσμὰ διὰ τοὺς λαοὺς ἐν τῇ βαθυζόφῳ σκοτίᾳ τοῦ αἰωνίου ἐργαστηρίου των…».
Μετὰ ἀπὸ ἕναν τέτοιο στιγματισμό, πὼς ἦταν δυνατὸν νὰ μὴ θεωρηθεῖ ὁ Παπαδιαμάντης ἀπὸ δημοπιθήκους καὶ δημοκόλακες σὰν ἀντιδραστικός; Ἀλλὰ σ᾿ αὐτὸ ἔγκειται κατ᾿ ἐμὲ ἡ βαθειὰ πολιτικὴ συμπεριφορὰ τοῦ Παπαδιαμάντη ὡς ἀνθρώπου. Προτίμησε νὰ πεινάσει παρὰ νὰ προσκυνήσει καὶ νὰ ὑποταχθεῖ στοὺς ἰσχυροὺς τῆς πολιτικῆς. Ὁ Παπαδιαμάντης ἔζησε σὰν ζητιάνος ὄχι γιατὶ τοῦ ἄρεσε νὰ εἶναι Διογενικός, ἀλλὰ γιατὶ δὲν ἦταν ἀγαπητὸς στὸν πολιτικὸ καὶ κοινωνικὸ μικρόκοσμο τῆς Σκιάθου καὶ τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ Παπαδιαμάντης ἐπείνασε, ὄχι γιατὶ δὲν ἐδούλεψε, ἀλλὰ γιατὶ δὲν προσκύνησε κανέναν ἰσχυρὸ οὔτε τῆς πολιτείας, οὔτε τῆς ἐκκλησίας. Πρὸς ὅλους ἦταν ἐξ ἴσου αὐστηρὸς καὶ ὅπου ἔπρεπε ἦταν ἐπικριτικός. Αὐτὸ συνιστᾷ τὴ βαθύτερη πολιτικὴ οὐσία τοῦ Παπαδιαμάντη, ποὺ ἦταν ἄνθρωπος λαϊκὸς καὶ γι᾿ αὐτὸ – κι ὄχι γιὰ χρηματισμὸ – συνέταξε τὸ πρῶτο καταστατικὸ θεσσαλικοῦ ἀγροτικοῦ συλλόγου.
Ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν ἀρνητικὸς ἔναντι τῆς τότε πολιτικῆς, διότι ἔβλεπε νὰ διαμορφώνεται ἕνας πολιτικὸς βίος ἔξω ἀπὸ τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ παράδοση τῆς ἐκκλησίας. Ὅπως πολὺ σωστὰ παρατήρησε ὁ Σπύρος Μελᾶς, «εἶναι ὁ μόνος ποὺ εἶδε, ὅτι ἡ θρησκεία, μὲ ἄλλα λόγια ἡ ὀρθοδοξία, ἦταν ἡ σπονδυλικὴ στήλη τοῦ ἐθνικοῦ σώματος». (Πρόλογος, στὴν ἔκδοση τῶν «Ἁπάντων» ἀπὸ τὸ Γ. Βαλέτα, τόμ. Α´, σ. 18). Ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πολιτικὴ παράδοση γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη σήμαινε πολιτικὸ θάνατο τοῦ Γένους. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἦταν σφόδρα πολέμιος ἐναντίον αὐτῶν ποὺ ἀπέστεργαν τὴν βυζαντινή μας παράδοση, ποὺ περισσότερο ἴσως κι ἀπὸ πνευματική, εἶναι παράδοση πολιτική, μέσα ἀπὸ τὴ θρησκευτική της ἔκφραση. Γράφει στὸ περίφημο διήγημα «Λαμπριάτικος Ψάλτης», ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν Ἀκρόπολι τὸ 1893, τὰ ἀκόλουθα σαρκαστικά, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ τὸν μυκτήριζαν γιὰ τὴν ἐμμονή του νὰ γράφει θρησκευτικὰ ἑορταστικὰ διηγήματα:
«Μὴ ῾θρησκευτικὰ πρὸς Θεοῦ!᾿. Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος δὲν εἶναι Βυζαντινοί, ἐνοήσατε; Οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες εἶναι κατ᾿ εὐθεῖαν διάδοχοι τῶν ἀρχαίων. Ἔπειτα ἐπολιτίσθησαν, ἐπροώδευσαν καὶ αὐτοί. Συμβαδίζουν μὲ τὰ ἄλλα ἔθνη. Ποίαν ποίησιν ἔχει τὸ νὰ γράψης, ὅτι ὁ Χριστὸς ῾δέχεται τὴν λατρείαν τοῦ πτωχοῦ λαοῦ᾿, καὶ ὅτι ὁ πτωχὸς ἱερεὺς ῾προσέφερε τῷ Θεῷ θυσίαν αἰνέσεως;᾿» (Β´, 109).
Ἰδοὺ πῶς εἰκονογραφεῖ τὸ πολιτικό μας πρόβλημα ὁ Παπαδιαμάντης στὸ ἴδιο διήγημα λίγες γραμμὲς παρακάτω:
«Τὸ σημερινὸν ἔθνος δὲν ἐπῆγε, δυστυχῶς, τόσον ἐμπρός, ὅσον λέγουν αὐτοί. Τὸ ἔθνος τὸ Ἑλληνικόν, τὸ δοῦλον τουλάχιστον, εἶναι ἀκόμη πολὺ ὀπίσω, καὶ τὸ ἐλεύθερον δὲν δύναται νὰ τρέξῃ ἀρκετὰ ἐμπρός, χωρὶς τὸ ὅλον νὰ διασπαραχθῇ ὡς διασπαράσσεται, φεῦ! Ἤδη. Ὁ τρέχων πρέπει νὰ περιμένῃ καὶ τὸν ἑπόμενον, ἐὰν θέλῃ ἀσφαλῶς νὰ τρέχῃ· ὁ ἐλεύθερος πρέπει νὰ βοηθῇ τὸν δεσμώτην ἢ πρέπει νὰ τὸν ἀνακουφίζῃ. Ὅσον παρέρχεται ὁ χρόνος, τόσον τὸ ἐλεύθερον ἔθνος καθίσταται, οἴμοι ἀνικανώτερον, ὅπως δώσῃ χεῖρα βοηθείας εἰς τὸ δοῦλον ἔθνος».
Ὁ Παπαδιαμάντης ἔχει μία ὁλικὴ σύλληψη περὶ τοῦ Γένους. Δὲν τὸ βλέπει στὰ πλαίσια τῆς ἀπελευθερωμένης νότιας Ἑλλάδος. Γι᾿ αὐτὸν Γένος εἶναι τὸ ποίμνιο τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ ἀναγνωρίζει ὡς πνευματικὴ κεφαλὴ τὴν Βασιλεύουσα καὶ τὸ ὁποῖο ἐν πολλοῖς παραμένει ἀλύτρωτο καὶ χρειάζεται χεῖρα βοηθείας, ποὺ δὲν εἶναι μόνο οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ ἐνίσχυση, ἀλλὰ πρωτίστως ἐνίσχυση πνευματική, χωρὶς ὅμως αὐτὸ νὰ σημαίνει ἀποκοπὴ ἀπὸ τὶς πάτριες ρίζες ἐν ὀνόματι κάποιου «ἐκσυγχρονισμοῦ», ποὺ καὶ τότε, ὅπως καὶ νῦν, ταλανίζει τὸ δύσμοιρο Γένος μας. Δὲν ἀμφισβητεῖ τὴν ὅποια ἐξέλιξη ὁ Παπαδιαμάντης, οὔτε ξεγράφει τὶς νεωτερίζουσες τάσεις. Ἁπλῶς ρεαλιστικώτατα πιστεύει στὴν ἀρχὴ τοῦ «κάθε πρᾶγμα στὸν καιρό του». Καὶ γράφει:
«Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἄθεος ἢ ὅ,τι δήποτε. Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλῃ νὰ κάμῃ δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νᾶνον ἀνορθούμενον ἕως ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάση καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ᾿ οὐδὲ ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον, ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του».
Ἡ θρησκεία ἦταν, γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη, ἡ πλατειὰ καὶ ἰσχυρὴ βάση πάνω στὴν ὁποία ὄφειλε τὸ Γένος νὰ στηρίξει τὴν πολιτική του. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ὁ Παπαδιαμάντης, κάνοντας μὲ τὰ λογοτεχνήματά του, τὴ δική του πολιτική, συμπυκνώνει τὸ πολιτικὸ/λογοτεχνικό του δόγμα στὰ ἑξῆς:
«Τὸ ἐπ᾿ ἐμοί, ἐν ὅσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω, ἰδίως κατὰ τὰς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ᾿ ἔρωτος τὴν φύσιν καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἔθη. ῾Ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου, κολληθείῃ ἡ γλῶσσα μου τῷ λαρυγγί μου, ἐὰν οὐ μὴ σοῦ μνησθῶ᾿» (Β´, 110).
Ἔχει λεχθεῖ ὅτι ὁ Παπαδιαμάντης ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὴν τότε πολιτικὴ πραγματικότητα. Τίποτε ἀναληθέστερο ἀπὸ αὐτό. Τὴν παρακολουθοῦσε σὰν ἄγρυπνος Ἄργος καὶ ἀγωνιοῦσε γι᾿ αὐτό. Ἔγραφε στὴν Ἀκρόπολι τὴν Πρωτοχρονιὰ τοῦ 1896, χρονιὰ τῆς τελέσεως τῶν Α´ Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, τὰ ἀκόλουθα:
«Ἠμύνθησαν περὶ πάτρης οἱ ἄστοργοι πολιτικοί, οἱ ἐκ περιτροπῆς μητρυιοὶ τοῦ ταλαιπώρου ὠρφανισμένου Γένους, τοῦ ῾στειρεύοντος πρίν, καὶ ἠτεκνωμένου δεινῶς σήμερον;᾿.
Ἄμυνα περὶ πάτρης δὲν εἶναι αἱ σπασμωδικαί, κακομελέτητοι καὶ κακοσύντακτοι ἐπιστρατεῖαι, οὐδὲ τὰ σκωριασμένης ἐπιδεικτικότητος θωρηκτά. Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος, καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεωκοπίας.
Τὶς ἠμύνθη περὶ πάτρης;
Καὶ τί πταίει ἡ γλαῦξ, ἡ θρηνοῦσα ἐπὶ τῶν ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τὰ ἐρείπια. Καὶ τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος».
Καὶ αὐτὰ τὰ λέει ὁ πολιτικώτατος Παπαδιαμάντης τὴν ὥρα ποὺ ἡ Ἑλλὰς ζοῦσε τὸ πολιτικὸ μεθύσι ποὺ προσέφεραν οἱ Ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες. Ἕνα χρόνο μετὰ ἦλθε ἡ ἐπονείδιστη ἧττα τοῦ 1897. Ὁ Παπαδιαμάντης, ἡ γλαῦξ ποὺ θρηνοῦσε ἐπὶ τῶν ἐρειπίων, εἶχε δικαιωθεῖ. Ἀλλὰ πόσοι ἀκοῦνε τὶς γλαῦκες τὶς τότε καὶ τῆς παρούσης ἐποχῆς; Φέτος μοῦ εἶχε ζητηθεῖ νὰ συμβάλω στὴ σύνταξη μίας πολιτικῆς προκηρύξεως. Ἀλλὰ δὲν ἔστερξα, γιατὶ δὲν ἤθελα νὰ ἐνταχθῶ κομματικὰ πουθενά. Στὴν ἐφημερίδα ὅμως ὅπου ἀρθρογραφῶ ἔγραψα ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε σὲ μία προκήρυξη πολιτικὴ νὰ προσθέσω οὔτε τελικὸ νι στὰ ὅσα ἔγραψε σ᾿ ἕνα μελέτημά του περὶ κλήρου καὶ ἐκκλησίας τὸ 1896 ὁ Παπαδιαμάντης:
«Νὰ παύσῃ π.χ. ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νὰ συμμορφωθῇ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας, ἂν θέλῃ νὰ ἐγκληματισθῇ ἐδῶ. Νὰ γίνῃ προστάτις τῶν πατρίων, καὶ ὄχι διώκτρια. Νὰ ἀσπασθῇ καὶ νὰ ἐγκολπωθῇ τὰς ἐθνικᾶς παραδόσεις. Νὰ μὴ περιφρονῇ ἀναφανδὸν ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθῇ ὁ ξενισμός, ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴ νοθεύονται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ ἔθιμα. Νὰ καλλιεργηθῇ ἡ σεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παράδοσις εἰς τὴν λατρείαν, εἰς τὴν διακόσμησιν τῶν ναῶν, τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν. Νὰ μὴ μιμώμεθα οὔτε τοὺς Παπιστὰς καὶ οὔτε τοὺς Προτεστάντας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν τὰ πάτρια. Εἶναι τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοτιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια καὶ νὰ μὴ φροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωμεν. Ἂς σταθμήσωσι καλῶς τὴν εὐθύνην των, οἱ ἔχοντες τὴν μεγίστην εὐθύνην».
Σφάλλουν ἀφαντάστως ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν ἔξω ἀπὸ τὰ προβλήματα τοῦ καιροῦ του καὶ τοῦ καιροῦ μας. Μὲ τὴν «Φόνισσα» θίγει καιρίως τὸ μέγα κοινωνικὸ πρόβλημα τῆς προῖκας, μὲ τὸ «Ὑπὸ τὴν βασιλικὴν δρῦν», τὸ πρῶτο οἰκολογικὸ διήγημα τῆς λογοτεχνίας μας, θίγει τὸ πρόβλημα τῆς καταστροφῆς τοῦ περιβάλλοντος καὶ δι᾿ αὐτῆς καὶ τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὸ ἀσυλλήπτου δραματικότητος ἀφήγημα «Ὁ πολιτισμὸς εἰς τὸ χωρίον» θίγει τὶς φοβερὲς πληγὲς τῆς χαρτοπαιξίας καὶ τῆς τοκογλυφίας, τὴν ὁποία, ὡς πολιτικὴ λέπρα στιγματίζει καὶ στὸ «Ῥεμβασμὸς τοῦ Δεκαπενταυγούστου», ἐνῷ στὸ πολὺ καυστικὸ «Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Δεσπότη», δὲν διστάζει αὐτὸς ὁ θεοσεβὴς νὰ γίνει μαστιγωτὴς τῆς ὑποκριτικῆς καὶ ἄπληστης συμπεριφορᾶς τοῦ ἀνώτερου κλήρου, ἢ τῆς σιμωνίας τὴν ὁποία φραγγελώνει ἀλύπητα στὸ ἀφήγημα «Ὁ ἀνάκατος», ὅπου εὐτόλμως ἐντὸς παρενθέσεως γράφει: «Ἐπειδὴ τότε ἀκόμα δὲν εἶχε ἀκριβήνει, πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ ἡ σιμωνία, καὶ δὲν εἶχαν διορίσει οἱ ῾῾δεσποτάδες᾿᾿, ἀνὰ τὸ θεόσωστον βασίλειον, πρωτοσυγκέλλους ἐργολάβους, οἵτινες ν᾿ ἀπαιτοῦν ἑκατοστάρικα εἰς πᾶσαν τοιαύτην περίπτωσιν» (Ε´, σ. 122). Οὔτε νομίζω ὅτι ὑπάρχει κανεὶς στὴ λογοτεχνία της τότε ἐποχῆς ποὺ νὰ ἐστιγμάτισε τὸν ἀντιεβραϊσμὸ μὲ τόσο ἄρτιο λογοτεχνικὸ τρόπο ὅσο τὸ ἔπραξε ὁ Παπαδιαμάντης μὲ τὸ τελευταῖο ἴσως διήγημα τῆς ζωῆς του, «Ὁ ἀντίχτυπος τοῦ νοῦ», ποὺ τελειώνει μὲ τὴν καταπληκτικὴ καταπελτικὴ φράση: «Μήπως οἱ Ἑβραῖοι δὲν εἶναι ἄνθρωποι; Ἰδοὺ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς κλαίει». Ἴσως αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ τελευταία της ζωῆς τοῦ Παπαδιαμάντη γραμμή.
Ὁ Παπαδιαμάντης ἐπέλεξε συνειδητὴ τὴν ἐνασχόληση μὲ τὴ δημοσιογραφία, γιατί ἤθελε νὰ εἶναι κοντὰ στὴ φλεγμαίνουσα ζώνη τῆς πολιτικῆς λειτουργίας. Ἦταν μέσα στὴν ψυχὴ τῆς πολιτικῆς, ὅπως ἦταν καὶ μέσα στὴν οὐσία τῆς ζωῆς, ἀλλὰ δὲν τὸν ἐνδιέφερε ἡ προβολή. Δὲν τὸν ἐνδιέφερε ἀκόμη ἡ πολιτικὴ τῶν λόγων, ἡ πολιτικὴ τοῦ θεάματος. Ἀπεχθανόταν τὸν λογοκοπικὸ δημαγωγισμό. Γράφει σ᾿ ἕνα μικρὸ ἀφήγημα τοῦ 1907, τὸ «Ἐπιμηθεὶς εἰς τὸν βράχον» τὰ ἀκόλουθα σωστὰ γιὰ τὶς προτιμήσεις τοῦ λαοῦ: «Θέλει δυστυχῶς λόγο, καὶ πολλοὺς λόγους μάλιστα… θέλει κάτι ὡσὰν θέαμα, καὶ τὰ θέλει ὅλα λογοκοπικὰ καὶ θεατρικά. Καὶ δι᾿ αὐτὸ ὅσοι βγάζουν λόγους πεντάρικους ἢ δεκάρικους εὐδοκιμοῦν εἰς τὸ πλῆθος· καὶ δι᾿ αὐτό… τὸ προκόψαμε» (Α, 467). Καὶ ἂς μοῦ πεῖ ὁποιοσδήποτε «προοδευτικὸς» ποιὸς εἶναι ὁ πρῶτος συγγραφέας μας ποὺ ἔθιξε τὸ πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν, ἂν αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ Παπαδιαμάντης μὲ τὸ ἀληθινὰ συγκλονιστικὸ ἀφήγημα «Κοινωνικὴ ἁρμονία», ποῦ δημοσιεύτηκε τὸ 1906; Ποιὸς ἔθιξε πρῶτος τὴν κοινωνικὴ διάσταση τῆς πορνείας, ἂν ὄχι ὁ Παπαδιαμάντης μὲ τὸ τολμηρότατο γιὰ τὴν ἐποχή του «Τὸ Ἰδιόκτητο»; Ἀλλὰ καὶ πάλι ἐρωτῶ πάντα ἐχέφρονα πολίτη, ποιὸς εἶναι ὁ πρῶτος λογοτέχνης μας, ποὺ ἐστιγμάτισε τὸν διχασμὸ ποὺ συνεπάγεται ὁ κομματισμός, ἂν αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ Παπαδιαμάντης, μὲ τὸ ἀνεπανάληπτο διήγημα «Τὰ δύο τέρατα», ποὺ γράφτηκε τὸ 1909; Ἀρκεῖ μόνο μία περικοπὴ ἀπὸ αὐτό: «Ὅλα τὰ ἐκλογικὰ ἀκάθαρτα δαιμόνια εἶχον ἐξαπολυθῆ εἰς τὸν δρόμον τὴν χρονιὰν ἐκείνην. Ἡ πλουτοκρατία εἶχε συμμαχήσει μὲ τὴν ὀχλοκρατίαν· τὸ τέρας τὸ κίτρινον εἶχε καλέσει εἰς βοήθειαν τὸ ἄλλο τέρας τὸ κόκκινον» (Ε´, 60). Ἕνας ἄλλος παπᾶς γιὰ νὰ μὴ ἐκτεθῇ ἐμφανῶς εἶχε ἁπλώσει στὸ μπαλκόνι του ὅλα τὰ κόκκινα κιλίμιά του, τάχα γιὰ νὰ ἀερισθοῦν!
Κάποιοι ἐπικριτὲς τοῦ Παπαδιαμάντη ἔχουν παρατηρήσει ὅτι ὁ Σκιαθίτης πεζογράφος, κι ὅταν ἀκόμη ἀσχολεῖται μὲ τὴν πολιτική, εἶναι πάντα ἐπικριτικός, γιατὶ δὲν πιστεύει στὴν πολιτικὴ καὶ δὲν ἔχει ὅραμα πολιτικό. Ὅμως κι αὐτὴ ἡ παρατήρηση εἶναι λάθος φρικτό, ποὺ ἀδικεῖ τὸν Παπαδιαμάντη. Ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε καμμία δυσκολία νὰ τιμήσει τὴ μνήμη τοῦ Χαριλάου Τρικούπη δύο φορές, δίνοντας μάλιστα τὸ καλύτερο κατ᾿ ἐμὲ πολιτικὸ πορτραῖτο τοῦ Μεσολογγίτη πολιτικοῦ. Εἶναι τόσο σπαρταριστὴ ἡ περιγραφὴ ποὺ μόνο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ζήσει τὸν Τρικούπη ἀπὸ πολὺ κοντὰ καὶ μετεῖχε τοῦ ἰδίου πολιτικοῦ ὁραματισμοῦ θὰ μποροῦσε νὰ τὸν ἀποδώσει τόσο πιστά.
* * * * *
Γεννιέται ὅμως ἕνα ἐρώτημα ποὺ τὸ θεωρῶ θεμελιακὸ γιὰ τὴν προσέγγιση τοῦ ἰδεολογικοῦ χώρου τοῦ Παπαδιαμάντη. Ἀσφαλῶς ὁ Σκιαθίτης συγγραφέας ἦταν σφοδρὸς πολέμιος τῆς μικροπολιτικῆς· εἶχε ὅμως ὅραμα μεγάλης πολιτικῆς; Στὸ βιβλίο μου Ξαναδιαβάζοντας τὴ «Φόνισσα», ποὺ κυκλοφορήθηκε τὸ 1987, προσπάθησα ἀπὸ πολλὲς γωνίες λήψεως νὰ φωτογραφήσω τὸ πολιτικὸ ὅραμα τοῦ Παπαδιαμάντη, ποὺ ἦταν βεβαίως τὸ ὅραμα ἑνὸς μεγάλου ἔθνους, ἀλλὰ πραγματωμένου μὲ ἄλλες μεθόδους καὶ ἄλλη ἰδεολογία ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ἐπίσημα ἐξέφραζε ἡ πολιτικὴ τῆς Ἀθήνας. Ἡ πολιτικὴ τῆς Μεγάλης Ἰδέας ἐκφραζόταν τότε καὶ μετὰ μὲ τὴν πρακτικὴ ἀποσπάσεως ἐδαφῶν ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία. Γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη, μέσα στὸν ὁποῖο ὑπερίσχυε ἡ πολιτικὴ παράδοση τοῦ Βυζαντίου, ἡ ἐθνικὴ πολιτικὴ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὄχι πολιτικὴ ἀποσπάσεως ἀλλὰ κληρονομιᾶς. Οἱ Ἕλληνες, συνετὰ πολιτευόμενοι, θὰ ἦσαν οἱ φυσικοὶ κληρονόμοι τῆς καταρρέουσας ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Ὁ Παπαδιαμάντης, βαθύτατα χριστιανὸς καὶ ὡς πρὸς τὴν ἰδιοσυστασία του Ῥωμιός, ἔβλεπε τὸ ἐθνικὸ πρόβλημα μὲ μία εὐρύτερη προοπτική, ποὺ περιεῖχε ὅλους τους Χριστιανοὺς τῆς Βαλκανικῆς καὶ τῆς Ἀνατολῆς. Ἡ Ρωμιοσύνη του δὲν προσέκρουε στὴν Ἑλληνοσύνη του. Οἱ Ἕλληνες ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ μικρὰ ζύμη ποὺ θὰ ζυμοῦσε ὅλο τὸ φύραμα τῶν λαῶν καὶ θὰ τοὺς ἔδινε ἕνα ὅραμα πολιτικό. Ὁ Παπαδιαμάντης, κι ἂν δὲν ἦταν πολιτικός, ἔβλεπε ὡστόσο ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς μποροῦσε νὰ ἐκταθεῖ ἕως ἐκεῖ ποὺ ὑπῆρχε συμπαγὴς ἐθνολογικὴ βάση. Ἀντίθετα, ἡ ἰδέα τῆς Ρωμιοσύνης, ἐμπεριέχοντας καὶ τὴν ἑλληνοσύνη, εἶχε μία διάσταση εὐρύτερη, σχεδὸν οἰκουμενική. Δυστυχῶς, ὁ Δυτικισμὸς δὲν μᾶς ἐπέτρεψε νὰ διαμορφώσουμε μία ἀνατολικὴ πολιτικὴ – ἔστω κι ἂν στόχος μας πολιτικὸς ἦταν ἡ Ἀνατολή. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Παπαδιαμάντης ἀποστρεφόταν τὴν τρέχουσα πολιτικὴ καὶ τὶς τότε ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τῆς Δύσης διαμορφούμενες κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς ἀξίες. Ἔβλεπε τοὺς ὁμοεθνεῖς του νὰ ἀγωνίζονται νὰ γίνουν μικροί, ἐνῷ ἡ ἱστορική τους ἀποστολὴ ἦταν νὰ γίνουν μεγάλοι. Βεβαίως 16 μῆνες μετὰ τὸ θάνατό του ἡ Ἑλλὰς εἶχε διπλασιασθεῖ ἐδαφικὰ καὶ δέκα χρόνια μετὰ τὸ θάνατό του εἶχε τριπλασιασθεῖ. Ἡ αὔξηση ὅμως αὐτὴ ἦταν στρατιωτικὴ κι ὄχι πολιτική, ὅπως θὰ ἤθελε ὁ Παπαδιαμάντης. Γι᾿ αὐτὸ ἡ Μεγάλη Ἰδέα πνίγηκε στὶς ὄχθες τοῦ Σαγγάριου καὶ στὶς ἀκτὲς τῆς Ἰωνίας. Ὁ Παπαδιαμάντης, ὅπως ἀργότερα ὁ Ἴων Δραγούμης, ἔβλεπε τὸ ζήτημα διαφορετικά. Μία ἄλλη χριστιανικὴ αὐτοκρατορία θὰ διαδεχόταν τὴ μουσουλμανικὴ καὶ θὰ ἔδινε νέα πνοὴ στοὺς ὑποταγμένους λαούς, μηδὲ τῶν Σλάβων, τῶν Ἀλβανῶν καὶ τῶν Μουσουλμάνων ἑξαιρουμένων. Δὲν φοβόταν τὴν Ἀνατολὴ ὁ Παπαδιαμάντης, οὔτε τὸ Βορρᾶ, φοβόταν τὴ Δύση γιὰ τὶς μικρὲς ἀξίες ποὺ προωθοῦσε στὸ χῶρο μας, ἀξίες ποὺ ἔκαναν τὸν Ἕλληνα ἀπὸ λαϊκὸ ἄρχοντα καὶ λαϊκὸ νοικοκύρη νὰ γίνεται μικρόψυχος καὶ χρηματόφιλος ἀστός. Ἕνα κλάσμα ἀνθρώπου.
Σὲ ἕνα μικρὸ – σχεδὸν ἐλάχιστο – ἀφήγημα ποὺ ἔγραψε τὸ 1907, ὑπὸ τὸν περίεργο τίτλο «Ἡ κάλτσα τῆς Νώενας», ὑπάρχει σὰν καταληκτικὴ ἡ καταπληκτικὴ ἐρωτηματικὴ φράση:
- «Ἕως πότε θὰ εἴμεθα ἀχαρακτήριστοι Γραικύλοι;»
Ἰδού, λοιπόν, τὸ πολιτικό μας πρόβλημα, ὅπως τὸ ἔθεσε τότε καὶ γιὰ τώρα ὁ Παπαδιαμάντης· γιατὶ τὸ ἐρώτημα τοῦτο παραμένει καὶ τώρα ἐπίκαιρο.
Μνήμη κυρ Αλεξάνδρου Παπα-Αδαμαντίου.
100 έτη από την αναχώρηση του μεγάλου μας ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ.3 Ιαν. 1911 - 3 Ιαν. 2011
«ΟΠΟΥ καὶ νὰ σᾶς βρίσκει τὸ κακό, ἀδερφοί, ὅπου καὶ νὰ θολώνει ὁ νοῦς σας ,μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμὸ καὶ μνημονεύετε Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη».
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
"Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθω, τῇ 4 Μαρτίου 1851. Ἐβγήκα ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον εἰς τὰ 1863, ἀλλὰ μόνον τῷ 1867 ἐστάλην εἰς τὸ Γυμνάσιον Χαλκίδος, ὅπου ἤκουσα τὴν Α΄ καὶ Β΄ τάξιν. Τὴν Γ΄ ἐμαθήτευσα εἰς Πειραιᾶ, εἴτα διέκοψα τὰς σπουδάς μου καὶ ἔμεινα εἰς τὴν πατρίδα. Κατὰ Ἰούλιον τοῦ 1872 ὑπήγα εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος χάριν προσκυνήσεως, ὅπου ἔμεινα ὀλίγους μῆνας. Τῷ 1873 ἤλθα εἰς Ἀθήνας καί ἐφοίτησα εἰς τὴν Δ΄ τοῦ Βαρβακείου. Τῷ 1874 ἐνεγράφην εἰς τὴν Φιλοσοφικὴν Σχολήν, ὅπου ἤκουα κατ’ ἐκλογὴν ὀλίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ἰδίαν δὲ ἠσχολούμην εἰς τὰ ξένας γλώσσας.
Μικρὸς ἐζωγράφιζα Ἁγίους, εἴτα ἔγραφα στίχους, καί ἐδοκίμαζα να συντάξω κωμῳδίας. Τῷ 1868 ἐπεχείρησα νὰ γράψω μυθιστόρημα. Τῷ 1879 ἐδημοσιεύθη "ἡ Μετανάστις" ἔργον μου εἰς τὸ περιοδικὸν "Σωτήρα". Τῷ 1882 ἐδημοσιεύθη "Οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν" εἰς τὸ "Μὴ χάνεσαι". Ἀργότερα ἔγραψα περὶ τὰ ἑκατὸν διηγήματα, δημοσιευθέντα εἰς διάφορα περιοδικὰ καί ἐφημερίδας."
Η αυτοβιογραφία του.
Εκείνος έφα:
- Μεταξὺ ὅλων τῶν ἐπαγγελμάτων, εἰς ὅλον τὸ Γένος, περνᾶ ἐξόχως τὸ ἐπάγγελμα τῆς θρησκείας, καθὼς καὶ τὸ τοῦ πατριωτισμοῦ.
- Ἡ ἠθικὴ δὲν εἶναι ἐπάγγελμα καὶ ὅστις ὡς ἐπάγγελμα θέλει νὰ τὴν μετέλθῃ, πλανᾶται οἰκτρῶς καὶ γίνεται γελοῖος.
- Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται να εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὅ,τιδήποτε . Ἔκαμε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει να κάμῃ δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νᾶνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον να φθάσῃ εἰς ὕψος καὶ φανῇ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον, ἔχει καὶ θὰ ἔχῃ διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του. (*)
- Ἠξεύρω ὅτι οὐδεὶς τολμᾶ ποτε ν᾿ ἀτενίσῃ ἐντὸς ἑαυτοῦ, ὡς εἱς βαθύ καὶ ἀπύθμενον φρέαρ, πρὸς ὃ ἰλιγγιᾷ ἡ ὅρασις. Κατοπτρίζεσθε μᾶλλον ἐν τοῖς πράγμασι τοῦ πλησίον καὶ εὐλόγως πράττετε.
- Ἡ πλουτοκρατία ἦτο καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος. Αὕτη γεννᾷ τὴν ἀδικίαν, αὕτη τρέφει τὴν κακουργίαν, αὕτη φθείρει σώματα καὶ ψυχάς. Αὕτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγεῖς.
- Τίς ἠμύνθη περὶ πάτρης; Καὶ τὶ πταίει ἡ γλαύξ, ἡ θρηνωδοῦσα ἐπὶ τῶν ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τὰ ἐρείπια. Καὶ τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ κακοὶ κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος.
Είναι περισσότερο εκκλησιαστικός, παρά θρήσκος. Σοφός, αλλά γυμνωμένος από κάθε αγκάθι σοφίας. Είναι μέγας στην αληθινή σημασία της λέξεως. Είναι κλασικός. Γιώργος Κοτζιούλας
Ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν κλειστὸς τύπος. Μιὰ φορὰ ὅμως πῆρε τὸ θάρρος καὶ ἀπήγγειλε στὸν Μητσάκη ἕνα ἐρωτικό του ποίημα. Ἐκεῖνος θέλοντας νὰ τὸν πειράξει:
-Ὥστε ἔτσι, κύριε Ἀλέξανδρε! Ἔχουμε ἔρωτες καὶ τοὺς τραγουδοῦμε τόσο ὄμορφα!
-Ἐγὼ δὲν ἔχω ἔρωτες, ἀποκρίθηκε ὁ Παπαδιαμάντης, χαμηλώνοντας τὰ μάτια. Ὁ ἥρωάς μου ἔχει!
"Ἐκείνην τὴν χρονιὰν τὰ Χριστούγεννα ἔπεσαν Παρασκευήν. Τόσον τὸ καλύτερον. Θὰ νηστεύσει καὶ πάλιν, ὡς τὸ εἶχε τάμα νὰ νηστεύει διὰ βίου κάθε Παρασκευὴν διὰ νὰ ἐξαγνισθεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ μέγα κρῖμα τῆς νεότητός του, ποὺ εἶδε τυχαίως ἀπὸ τὴν κλειδαρότρυπαν τὴν νεαράν του ἐξαδέλφην νὰ γδύνεται." Κώστας Βάρναλης - Τὰ Χριστούγεννα τοῦ Παπαδιαμάντη
Με αφορμή το παραπάνω, και έχοντας διαβάσει όλα του τα έργα, νομίζω ότι ο Άγιος αυτός Άνθρωπος ήταν πολύ ερωτικός. Μέσα απο το έργο του κατάλαβα ότι κάποια νεανική ερωτική απογοήτευση σε συνδιασμό με την κοινωνική του "δειλία" (φοβός να ξαναπροσπαθήσει;) τον ώθησαν προς τα "θρησκευτικά πράγματα", για να καταπνίξη το "πάθος" του. Ο Βάρναλης το επιβεβαιώνει στο διήγημά του "Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη".
Ίσως και οι τακτικές επισκέψεις του στα ταβερνάκια της Πλάκας, να ήταν προσπάθειές του να πνίξει τον ερωτισμό και την κοινωνική-"φυσιολογική" ζωή στον "ρυτινίτη οίνον" (κοινώς ρετσίνα).
.....Εἶχα διηγηθεῖ ἄλλοτε τὴν ἀνησυχία του αὐτή, ὅταν πῆγα, κλέφτικα, μὲ χίλιες προφάσεις, νὰ τὸν φωτογραφίσω ἀπάνω στὸ καφενεδάκι τῆς Δεξαμενῆς. Δὲν ὑπῆρχε ὡς τότε φωτογραφία τοῦ Παπαδιαμάντη. Καὶ συλλογιζόμουν ὅτι ἀπ᾿ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη μποροῦσε νὰ πεθάνει ὁ μεγάλος Σκιαθίτης, καὶ μαζί του νὰ σβύσῃ γιὰ πάντα ἡ ὁσία μορφή του. ....http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/alexandros_papadiamantis/
Οι Έλληνες διαφθείραμε τον Θ. Πάγκαλο
Νέα στοιχεία για τη διεθνή εκστρατεία του κ. Πάγκαλου... υπέρ της Ελλάδος
(από το http://www.newsbeast.gr/politiki/) [Τα σχόλια με πλάγια γραφή δικά μου]
Εμείς (οι Έλληνες πολίτες) διαφθείραμε τον Θ. Πάγκαλο. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ήδη από τον Μάιο του 2010 και ενώ η χώρα έμπαινε στην μέγκενη του μνημονίου έκανε διεθνή εκστρατεία για να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους μας ότι δε φταίει αυτός και το σόι του (βλέπε οι υπόλοιποι πολιτικοί ) για την κατάντια της χώρας. Φταίνε οι Έλληνες.
Μιλώντας στην Οξφόρδη (δεν σε μάθανε από το σπίτι σου "Τα εν οίκω μή εν Δήμω";), ομιλία που αναδημοσιεύει σήμερα ο «Ελεύθερος Τύπος», σε διεθνές ακροατήριο ο Θ. Πάγκαλος ανέλυσε το πώς οι …διεφθαρμένοι έλληνες πολίτες διαφθείρουν τους έλληνες πολιτικούς λέγοντας χαρακτηριστικά «Κανένας πολιτικός δεν είναι τόσο διεφθαρμένος ώστε να βγαίνει στους δρόμους και να στρατολογεί ψηφοφόρους. Κάθεται στο γραφείο του και διεφθαρμένοι πολίτες πάνε και τον βρίσκουν» (Για διάβασε λίγη ιστορία, για τούς τραμπούκους, που χρησιμοποιούσαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας... τον προηγούμενο αιώνα, διάβασε Τσιφόρο "Τα παιδιά της Πιάτσας" , απόσπασμα "Κονόμι Συνταγματικο", που μας κάνεις την παρθένα ) http://www.youtube.com/watch?v=IHtur5l9YGI
http://www.youtube.com/watch?v=94eHJGZxjxk&feature=related.
Μάλιστα κατά τον κ. Πάγκαλο οι …διεφθαρμένοι έλληνες πολίτες είναι απόγονοι μερικών αγραμμάτων (ενώ οι δικοί σου ήταν τελειόφοιτοι του Tsopanaraeon Albanian College of Lepsina!!!) που δεν μιλούσαν καν ελληνικά (όπως οι προπαππούδες σου, που ήταν αρβανίτες) οι οποίοι έκαναν την επανάσταση του 21 (αυτοί φταίνε, που σκωτώθηκαν για να μπορούν σήμερα μερικοί να κάνουν τους καμπόσους). 
Στην συνέχεια αυτοί οι αγράμματοι, όπως είπε, ψήφιζαν οποιονδήποτε για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα (Αφού οι ομότεχνοί σου, οι πολιτικάντιδες - φαναριώτες-τουρκόσποροι, τους μόρφωσαν έτσι ώστε να παραμείνουν ΡΑΓΙΑΔΕΣ) . Βέβαια δεν παράλειψε να προσθέσει ότι εκτός των άλλων οι Έλληνες έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι απόγονοι του …(Περικλή. Προσθέτο το όνομα και σχολιάζω: Εσύ, με τέτοια μυαλά και σώμα, σίγουρα δεν είσαι απόγονός του!!!) Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Ζηλεύοντας την «δόξα» των δικών του προγόνων που δεν διέπρεψαν για την προσήλωση τους στην δημοκρατία (Θεόδωρος Δ. Πάγκαλος, ο παππούς δικτάκτωρ, που ετκός των άλλων -ηρωικών και μή- ασχολήθηκε με το μήκος της γυναικείας αμφίεσης http://www.youtube.com/watch?v=k_rCmTLKKJw) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης... έθεσε εκτός νομιμότητας τις διαδηλώσεις και ταύτισε όσους μετέχουν σε αυτές με... δολοφόνους. Με όσους για την ακρίβεια «οργανώνουν δολοφονίες άλλων ανθρώπων». (εξερούνται οι δολοφόνοι ...κυνών;;;).
Για το ίδιο θέμα :http://grizosgatos.blogspot.com/2011/01/21.html
Πάγκαλος: Αγράμματοι οι επαναστάτες του '21
"Κανένας πολιτικός δεν είναι τόσο διεφθαρμένος, ώστε να βγαίνει στους δρόμους και να στρατολογεί ψηφοφόρους. Κάθεται στο γραφείο του και διεφθαρμένοι πολίτες πάνε και τον βρίσκουν", ανέφερε χαρακτηριστικά.
Σε ό,τι αφορά τους επαναστάτες του 1821 σημείωσε ότι αποτελούσαν ένα μάτσο αδαών χωρικών και για το λόγο αυτό αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σχίσμα από την οθωμανική αυτοκρατορία.
"Μετά την απελευθέρωση ψήφιζαν οποιονδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους (συγγενείς, γνωστούς, φίλους), λογική που διατηρείται μέχρι σήμερα", υπογράμμισε.
Αναφερόμενος σε όσους διαμαρτύρονται, σημείωσε ότι δεν μπορούν να καθορίσουν τη νομιμότητα, καθώς η μόνη πηγή νομιμοποίησης είναι οι εκλογές, ταυτίζοντας παράλληλα τους διαδηλωτές με όσους "οργανώνουν δολοφονίες άλλων ανθρώπων".
Αφού παραλλήλισε την Ιστορία της Ελλάδας με αυτή της Κοκκινοσκουφίτσας, σημειώνοντας ότι η χώρα δεν εφάρμοσε τις σωστές αρχές όπως ακριβώς και η Κοκκινοσκουφίτσα, επισήμανε ότι οι σύγχρονοι Έλληνες έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι άμεσοι απόγονοι του Περικλή.
cosmo
4 Ιανουαρίου 2011, Εκλειψη Ηλίου, συνέχεια
Ολοκληρώθηκε η σημερινή, μερική έκλειψη Ηλίου, που ξεκίνησε γύρω στις 9:00 και το μέγιστό της ήταν στις 10:30.
Στις φωτογραφίες μας βλέπετε μία προσομοίωση της έκλειψης, με και χωρίς την ατμόσφαιρα, και βέβαια χωρίς την συννεφιά, που μας χάλασε το θέαμα.
Για να δείτε τις εκλείψεις από το -1999 μέχρι +3000 http://eclipse.gsfc.nasa.gov/5MCSE/5MCSE-Maps-10.pdf και για τα έτη που διάγουμε (+1784 to +2213)http://eclipse.gsfc.nasa.gov/SEpubs/5MCSE.html
Στους πίνακες αυτούς, που είναι με μικρό χάρτη της υδρογείου, θα βρείτε ολικές και μερικές εκλείψης του ηλίου μας, ανάμεσα στους αιώνες.
Μία ολική "καραμπινάτη" και πάνω από το κεφάλι μας (όσων θα ζούμε) μας περιμένει στις 2/8/2027. Μιά άλλη, καλή, κατά το 12/9/2053, κι ακολουθούν 5/11/2059 , 30/4/2060, 3/9/2081.
Αλλά στις 21 Απριλίου του 2088, "θα εορτάσομεν άπαντες, ομοθυμαδόν, την 121η επέτειον της Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως" με μία έκλειψη ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας.
(Προσομοίωση του ουρανού στις 21/4/2088 και ώρα 13:56, όταν η Σελήνη θα έχει καλύψει πλήρως τον Ηλιο).
Πιστεύω να μήν έχει "πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας" μέχρι τότε, και να απολαύσουμε τις εκλείψεις.
Και έχει συνέχεια... εμείς να είμαστε καλά, να έχουμε κι ένα γυαλάκι καπνισμένο με κερί, για να μην χαλάσουμε τα ομάτιά μας.
Υ.Γ. Τα σύνορα των κρατών είναι ενδεικτικά. Πιθανόν να έχομεν μεταβολάς εντός των προσεχών ημερών, μηνών ή ετών, οπότε το 2088 θα έχομεν κάποιον άλλον χάρτην, αδυνάτου προβλέψεως σήμερον!
Δια πληροφορίας απευθυνθείτε στην Κυβέρνησιν.
1 Ιαν 2011
4 Ιανουαρίου 2011, Εκλειψη Ηλίου
Στις 4 Ιανουαρίου θα έχουμε μερική έκλειψη Ηλίου, ορατή στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, στην Αραβική χερσονήσο, τη Βόρεια Αφρική και τη Δυτική Ασία.
Αναρτήσεις
